Beste •||\/\/\/\/\/||•
Beste •||||||||||||||• - vrienden,
Beste •||/\/\/\/\/\||•

Schultze gets the bladmuziek

Velen van jullie hebben vast de prachtige en weemoedige film ‘Schultze gets the Blues’  wel gezien. De film handelt over een 60-jarige voortijdig ontslagen accordeonpolka’s spelende Oostduitse mijnwerker. Als hij toevallig op de radio een zydeco-dreun hoort, gaat hij door Lousiana rondzwerven met een gammele boot, op zoek naar wat hij heeft gehoord. Fraaie opnames van de ‘Louisana Swamps’, dus!

Somber

En natuurlijk veel fraaie cajun- en zydeco-fragmenten in deze film. We hebben ervan genoten, mede door de ex-DRR sfeer uit het begin van de film. Mensen die ons beter kennen zullen wel begrijpen waarom.
Zoon Jonathan (toen 9) ging voor het eerst mee naar een ‘volwassenen’-film. Hij was erg enthousias, maar na afloop van de film moesten we hem de hele terugweg troosten, omdat de film zo somber afliep.

‘Uitdaging’

Hans Elst schafte de cd aan en werd geraakt door de herkenningsmelodie, de Schultze Ballade, gespeeld op accordeon: “Een nummer dat ik mooi vind, heel rustig, gevoelig en gedragen gespeeld. Ik vond het als relatieve beginneling een uitdaging dit nummer te bewerken voor de trekharmonica.”
En dat is hem dus gelukt. Op www.harmonicahoek.nl/muziek/bladmuziek/ingezonden kun je het resultaat van zijn werk bewonderen. Hier kun je (ook een fragment van) het orgineel beluisteren en de versie in midi-formaat (in F-stemming).

Hans Elst geniet bij menig computerende trekharmonikaspeler bekendheid vanwege de Nederlandstalige handleiding bij het muziekprogramma TablEdit. Een krachtig programma voor het bewerken van muziek, met goede mogelijkheden voor de trekharmonika.
In de speciaal hiervoor in het leven geroepen mailgroep tabledit_en_harmonica kun je alle informatie vinden (zie mailgroep.harmonicahoek.nl hoe je je bij deze en andere groepen kunt aansluiten.

Uitvaart en muziek

Nu ik toch aan het sombere einde van ‘Schultze gets the Blues’ moet denken: een paar weken geleden waren we op een begrafenis. En weer viel het me op hoe kil het daar toe gaat. De mensen staren voor zich uit en luisteren naar wat de bekende van de gestorvenen te vertellen hebben, die van papier worden voorgedragen. Daartussendoor drukt een begrafenisbeambte achter in de witgesausde zaal op een paar knoppen om de instant-muziek te laten horen. En dan is er koffie.

De dood vind ik nog steeds onverteerbaar als het mensen betreft, waar je veel om hebt gegeven. Maar zou de verwerking niet wat dragelijker worden als het afscheid wat intenser zou kunnen worden beleefd?
Ik hoop heel erg oud te worden (ik heb nog veel te doen en wil nog heel erg veel van de wereld en de mensheid zien en ken nog lang niet alle stukken spelen, die ik zou willen). Maar als het dan zover is, hoop op een afscheid in een sfeervolle ruimte, met mensen in een kring om me heen.
En live-muziek. Veel live muziek! In hemelsnaam weg met al dat kille ingeblikte!

Van Madlot weten wij dat ze wel eens op begrafenissen spelen. Eigenlijk ben ik benieuwd naar hun ervaringen en die van anderen. Wat zijn jullie ervaringen met het spelen van trekharmonika of andere folk-instrumenten bij deze gelegenheden? En hoe reageren de mensen er op?

Dit is een thema waar we niet snel op terug zullen komen: niet iedereen stelt deze thematiek op prijs, althans niet op deze plek, denk ik, vooral niet, omdat mensen meestal van onze nieuwsbrief verwachten, dat er weer eens lekker kan worden gelachen.
Mensen, die mogelijk ervaringen zouden willen uitwisselen, kunnen echter doen in de mailgroep 'Mens & Trekharmonica', waarvoor je je op mailgroep.harmonicahoek.nl kunt aanmelden. Die groep is speciaal in het leven geroepen voor zijdelingse gesprekken als dit.

Liefde en muziek

Op dit moment is in deze mailgroep ook het thema ‘liefde’ aan de orde. Volgens Ad Vingerhoets, hoogleraar Psychologie en gezondheid aan de Universiteit van Tilburg is “Liefde is nu net als een blinde darm; een nutteloos overblijfsel uit een ver verleden”.
Als je kijkt naar het regeringsbeleid van de afgelopen jaren en de taal die managers uit slaan, lijkt dit op vele velden al dagelijkse praktijk. Overigens slaat de man nog wel meer opmerkelijke taal uit.

Heeft dit allemaal nog wat met de harmonika van doen? Volgens ons wel: we kunnen ons niet voorstellen dat liefdeloze mensen nog van mooie muziek en het maken daarvan kunnen houden.
Zinvol om eens een goede boom over op te zetten. Want hoe zou het met het omgekeerde zijn: dat je door mensen kennis te laten maken met muziek (en dan bedoel ik niet-elektronische muziek, dus muziek die je dus echt zelf helemaal maakt) weer bij zou kunnen brengen wat liefde is?

Denk daar maar eens over na tot de volgende Harmonicahoeknieuwsbrief.

Tot een volgende nieuwsbrief (dus),

Uw ‘diatonische dominee’!