• Groes, Nijbeek of Groesmegen • Wisselende benamingen, zelfde sfeer.

De jaarlijkse reünie

Foto: Gert-Jan Kamphorst

Impressies van Lia en Els Köhler, ‘Groesmegers’ van het eerste uur. De moraal: altijd voldoende warme slaapzakken en toebehoren meenemen!!!

Els: In 1989 of zo kocht ik een trekzak omdat ik eigenlijk piano wilde gaan spelen maar dat te gehorig bleek voor de buren. Dus het werd een trekzak met een iets bescheidener geluidje zodat ik niet iedere keer als ik zou gaan spelen, burenruzie zou krijgen.
Via een kennis leerde ik ingewikkelde wiskundige formules vertalen naar mijn trekzak en warempel daar kwam muziek uit.

Lia: Eind jaren tachtig fietste ik elke dag langs de muziekzaak van Bil Coolen in Tilburg en daar lag me toch iets geinigs in de etalage. Ik had nog nooit iets met muziek gedaan en wist er ook niks van af. Maar op een dag won de nieuwsgierigheid het en heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben bij Bil naar binnengestapt om te vragen wat dat dan wel niet was...
Er werd een oud kereltje van zolder getrommeld, die zette het apparaat op zijn knie en speelde een hele partij voor de vuist weg. Even later was ik de gelukkige eigenaar van een trekzak!

Rare snuiter

Maar ik kon er dus helemaal niks mee, en niemand kon er iets mee! Een vriendin die accordeon speelde heeft me een stuk op weg geholpen! Tot op de dag van vandaag vindt ze mijn instrument een rare snuiter.
Helemaal gelukkig was ik, toen ik begin 1990 na een ellenlange zoektocht in het bezit kwam van een heus Groesbeeks Harmonicaboek. Helaas heb ik me rot geërgerd aan het boek, want het stond boordevol fouten. De 5 binnenrij moest ik altijd trekken, als er duwen stond en andersom! Superirritant!
In Groesbeek bleek, onder leiding van ene Mark Söhngen, een hele club trekzakbezitters te zitten! Op dat moment voor mij ongelooflijk! (Voor de spellingscontrole van Word is het dat nog steeds: die stelt voor om er trekhaak- of trekzaagbezitters van te maken!) Via deze club hoorde ik, dat er een heus trekzakweekend georganiseerd werd! In 1990 zelfs al voor de tweede keer, dat wou ik niet missen! Mensen ontmoeten met hetzelfde rare instrument, dat leek me wel wat!

Els: In 1990 met die kennis op een dag op pad omdat er ergens bij Groesbeek een trekharmonicadag was… Uiteindelijk na veel omwegen (wat een klein gat is de Horst) om 11.00 uur in de Slenk aangekomen. Veel te laat want alle lessen waren al begonnen. Als beginners bij Maarten Rikken in de groep geplaatst maar wat bleek: al datgepuzzel op die cijfertjes had toch iets opgeleverd. Ik was ‘begonner’.

Lambada

Dus na de koffiepauze bij Karel van der Leeuw in de groep aangesloten. Ineens begreep ik dat er aan al die cijfertjes ook noten gekoppeld waren. We leerden de Lambada. Keimoeilijk voor mij op dat moment. Vooral dat ritme met de bas en het gebruik van wisselbassen. Ik wist even niet waar ik het moest zoeken.
Maar goed, na een dag hard ploeteren en zwoegen lukte het me al aardig. Een hele overwinning op mezelf.

Lia: Vrijdagavond begon het. Ik geloof dat er zo’n 50 mensen waren of zo. Ik kan me niet herinneren dat we die avond les hebben gehad of dat er gespeeld werd. Er werden vooral kringdansen gedaan…
Zaterdagochtend begon de workshop. Ik had die nacht geen oog dichtgedaan want het was ijskoud geweest en mijn slaapzak was er niet op berekend. Ik zat bij Maarten Rikken in de groep en we leerden De Leeuwerik. Ik vond het héél erg moeilijk. Het was vooral geweldig om dit samen met anderen te mogen beleven. We waren al een hele tijd met de les bezig, het was al na elven, kwamen er nog twee meiden binnengestapt, waarvan een zelfs haar hond had meegenomen!!!!
Na 10 minuten bleek echter, dat onze groep veel te simpel voor hen was, na een korte blik op het papier speelden zij De Leeuwerik net zo goed als Maarten! Ik weet nog hoezeer ik naar hen opkeek! Maarten stelde voor, dat ze naar de groep van Karel van de Leeuw zouden verhuizen.

Koud

Els en Lia: Na deze dag werd iedereen getrakteerd op elkaars inspanningen van die dag. We belandden aan een tafeltje en raakten met elkaar aan de praat met Lia. Hier begon een jarenlange vriendschap.
Vanaf dat moment gingen Lia en ik steeds meer samenspelen. Want we bleken niet te ver van elkaar vandaan te wonen, hielden van dezelfde soort muziek, vonden het in die tijd allebei nog heel erg leuk om héél veel muziek te sparen en we hadden dezelfde humor! Toch duurde het na dat jaar nog vijf jaar voordat we weer naar het ‘Trek er us Uut’ weekend gingen.
Redenen:
- Lia had het die nacht wel errug koud gehad en dat wilde ze noooooit meer meemaken...
- We ontdekten dat er in St. Michielsgestel in maart en september ook trekzakweekenden werden gegeven en drie weekenden in een jaar leek ons teveel van het goeie.
- We kregen geen uitnodiging meer…

Els: Al met al hebben we daardoor 5 jaar (!!) een hoop muzikale gezelligheid gemist.
Inmiddels zijn we al zo’n dikke 8 jaar van de partij. Alles wijkt voor het gezelligste weekend van het jaar.
Lia: Ik heb het zelfs genoemd in mijn sollicitatiegesprek, dat ik die ene vrijdag in het jaar persé elk jaar vrij moet hebben!

Reünie

Els en Lia: In de loop der jaren hebben we via Groesbeek heel wat mensen leren kennen. Het is iedere keer een soort reünie. Het muzikale gedeelte is belangrijk en staat op een hoog niveau maar de gezelligheid is Hoe we er ineens weer toe kwamen om naar ‘Groesbeek’ te gaan, weet ik niet meer.

Lia: Dat was in 1996! Ik was dat jaar verhinderd om in maart naar St. Michielsgestel te gaan, dus zochten we iets ter compensatie. We kwamen terecht bij Arie van Lienen en daarmee was het Groesbeekse hek voorgoed van de dam! Wat een muziek, wat een prachtig weekend, wat een mooi klooster! (het voormalig NEBO-complex bij de Heilig Land Stichting, waar T. e. e. U. tot 2000 haar onderkomen vond, HH.)