Witbier en trekzak: onafscheidelijk

Al tijden loop ik met het idee in mijn hoofd om de relatie tussen witbier en het trekzakweekend te analyseren. Het wetenschappelijke bewijs is reeds overduidelijk. De conclusie luidt dat na 15 jaar Trek er es Uut de vaten ‘gewoon’ bier op een hand zijn te tellen en de vaten witbier opgestapeld een hoogte bereiken van de Sint Stevenstoren te Nijmegen.

Dit kwantitatieve bewijs zegt echter nog niets over het waarom van het drinken van witbier. Op het moment van de definitieve aansluiting van de geïmproviseerde bar op woensdagavond rond 19.00 uur wordt iedereen bij elkaar getrommeld om het eerste glas te heffen om elkaar een succesvol weekend toe te wensen. Dan gebeurt er iets zeer bijzonders we toasten met een glas witbier en proeven hoe die smaakt en/of de temperatuur goed is en bestellen nog een glas. We kijken elkaar aan en zeggen “Het kan niet meer fout gaan”, en bestellen nog een glas omdat we hard gewerkt hebben en zeggen dat onze nieren goed moeten functioneren.

Openingsritueel

Dit openingsritueel wordt elk jaar omlijst met beginnende trekzakklanken van gearriveerde gasten. Deze klanken lijken een dermate invloed op onze hersenen te hebben dat witbier het enige alternatief is geworden. Het bovenstaande fenomeen hoor ik ook terug van de cursisten die nadat zij zich op de camping hebben geïnstalleerd naar de bar toelopen en een glas witbier gaan proeven om een start te maken met het feest.

Smaak

Zou de iets milde zoete smaak van het witbier overeenkomsten hebben met de klanken die uit onze trekzakken tevoorschijn komt? Het hersenonderzoekscentrum van de Universiteit van Nijmegen kan mij helaas geen uitsluitsel geven over de relatie tussen trekzakmuziek en de te genieten dranken, zij vinden het wel een interessant onderzoeksgebied.
Hoe dan ook, ooit hebben we als organiserend comité een uitgebreid bezoek gebracht aan een café met talloze soorten bier om een keus te maken uit de verschillende witbiersoorten, de individuele smaken waren overduidelijk en na een korte maar hevige en felle discussie was de unanieme conclusie: “als het maar wit is”.