De nieuwe lokatie voor Trek er es Uut is zeer goed bevallen. We kunnen rustig zeggen: boven verwachting.
In de eerste plaats bleek het terrein inmiddels te worden gedraaineerd. Dus weinig kans op wegzakken van de caravans. Die hoefden dan ook niet naar de camping in de Ooypolder te worden gedirigeerd, maar konden gewoon bij de tenten achter de school worden geplaatst.
Dat het door de minder beschikbare ruimte een intiemer gebeuren was, daar hadden de gelukkigen die een plekje in de workshop hadden weten te bemachtigen ook geen problemen mee. Die kleinschaligheid werd juist wel op prijs gesteld.
Zelfs het verbod op musiceren tussen de tenten (de school ligt in een natuurgebied!) werd door meerdere deelnemers op prijs gesteld, die graag af en toe een plekje zochten als ze even helemaal suf geworkshopt waren en even geen harmonica konden zien of horen. Overigens kon er daardoor ook geen diatonische wekdienst meer uitrukken. Dat was dan wel weer jammer.
Weliswaar lag het grasveld waar de tenten stonden vlakbij een weg, maar de zangvogels in de vroege ochtend compenseerde de wekdienst ruimschoots. En die niet alleen: worden gewerkt door drie koekoeken, dan is het alsof er een koekoeksklok in je tent hangt!
Maar ook overdag kon je van de directe omgeving genieten: er is een grote natuurtuin aangelegd bij de school, met veel waterpartijen. Vandaar uit liepen diverse smalle paadjes langs het heuvelachtige terrein. Bovendien kon je ook de enorme buitentuin van de Refter (een kerkachtig gebouw, waar de Notre Dame vroeger was gehuisvest) verkennen. De vele kronkelpaadjes, het kerkhof waar de nonnetjes begraven liggen en en het moerasbos boven een hoog romanticiteitsgehalte.
Maar de inrichting van het gebouw bleek verder gunstig: de ruimtes waren goed geïsoleerd, zodat de workhops mekaar niet diatonisch in de weg zaten. Ook de grote zaal was goed gesitueerd: je kon makkelijk in- en uitlopen, zonder de muziekuitvoeringen te verstoren.
Overigens was het - zo bleken we achteraf te haren - allemaal kantje boord geweest: omdat de school dus in een natuurgebied staat, mag er niet worden gekampeerd. Gelukkig is er op de valreep alsnog gedoogd. Gezien de goede ervaring deze week, is de kans groot dat we ook volgend jaar van deze lokatie gebruik kunnen blijven maken: de gemeente heeft inmiddels mogen ervaren, dat ons evenement toch echt geen soort ‘Zwarte Cross’ is.
Alle hulde valt diegenen ten deel, die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt. Dat geldt zeker ook voor het schoolpersoneel dat bij de organisatie ook heel behulpzaam is geweest.
Tijdens de groepenpresentatie bracht de workshopgroep die stevig door de diatonische mangel was gehaald door docente Cati Plana een rumba. In deze ‘Garrotin’ is het toegestaan alles te zeggen wat in je opkomt. Dat gebeurde dan ook.
> Meer
Hier een overzicht van de foto’s van Mark Söhngen, die hij heeft geschoten op Trek er es Uut 2012. Niet alleen is hij een begaafd instrumentalist, ook zijn fototoestel bedient hij met een gave alsof het zijn trekharmonica is.
> Meer
Een greep uit de foto’s van Bert Schutten, geschoten tijdens Trek er es Uut 2012.
> Meer
Dit keer heb ik niet veel foto’s gemaakt, wetende dat Mark Söhngen mij ruimschoots zou overtreffen. Vandaar deze bescheiden bijdrage.
> Meer
Fraaie compilatie van Hennie Bouwman
De ochtendpresentatie van Floor Dankers en Sylvain Lhotte, die de mensen gaat laten dansen. Het is een rondeau.
Waarom houden we toch van smartlappen? Zou dit fragment - de presentatie van Mart Heijmans op donderdagochtend 17 mei - misschien uitsluitsel geven?
Mark Söhngen bluest bij de ochtendpresentatie op donderdag. Ik vermoed dat hij dit doorgaans met harmonicabegeleiding in een lagere stemming doet.
David Munnelly bevestigt het verhaal dat Iers harmonicaspelen geen lichtzinnige bezigheid is bij deze presentatie.
Carl Erik Lundgaard uit Denemarken kan zich onderhand de nestor van de workshopdocenten noemen. Hij zingt hij een smartlap: “Aan je ogen kan ik zien dat je van een ander houdt.”
En dit maken enkele workshopleden ervan in een Nederlandse vertaling.
Marcel, leerling van Cati Plana, demonstreert onder haar begeleiding vrijdagmiddag hoe je òòk een polka kunt dansen.
Cecilia speelt een gelijknamig nummer: een wals in acht tijden. Tevens een blik in de zaal. Leuk voor later.
Een polka kan ook sereen en schoon zijn. Hoor en zie deze plezante Italiaanse Polka van Cecilia op vrijdagavond 18 mei.
Greet Wuyts speelt met Cecilia op vrijdagavond 18 mei de ‘Valzer del Mandriano’.
Theodora, die de workshop ‘Zingen met de Trekzak’ geeft, speelt na de lessen op zaterdagavond een intens droevig lied over de overgang. Zo te zien speelt ze hier op een ‘Anna’, een antiek type trekzak, die Frans van der Aa een tijdje heeft gebouwd. Je krijgt er overigens wel trek van in witbier...(Met dank aan Quirina van Hof voor deze iPad-opname).
Theodora en de veroudering. Ja, lach er maar om... Nog een witbiertje, mensen?(Met dank aan Quirina van Hof).
Quirina van Hof en Hans Meijnders tijdens de groepspresentatie van Theodora(‘Zingen met de trekzak’). Ieder heeft zijn/haar eigen couplet.
Soloconcert van David Munnelly op zaterdagavond.
Kijk, dit is nou een Morris-dance! Liam Robinson in actie, begeleid door zijn workshopleerlingen bij de presentatie op zaterdag 19 mei.(Wie heeft dit gefilmd?)
Voetjes van de vloer. Dansen op trekzakmuziek met Liam Robinson aan de lead-trekharmonica op een video van Jan Kamphuis.
Dansen op zo te horen een jota van Cati Plana.
Holadiee doet Irina Sarolea. Evenals voorgaande video een opname van Jan Kamphuis.