Hoewel de trekharmonika als dansinstrument min of meer de opvolger was van de doedelzak, worden beiden tegenwoordig vaak gecombineerd. Het klinkt hoe dan ook heel authentiek. Joop van Doorn is hier met enkele kennissen vastgelegd in een situatie, die je op elk volksmuziektreffen in Nederland zou kunnen tegenkomen. Door de strakke maatvoering en de herhaling van de melodie is het heel makkelijk om ‘in te haken’.
Afgelopen jaar in St Chartier trof ik Tjerk Knop en zijn vrouw Ineke (die me vertelde uit mijn lesboek te hebben leren spelen). Verleden week kreeg ik ineens een mailtje. Als attachment zat er een korte impressie van de camping in St Chartier bij.
Wij spelen hier een bourrée. De titel is mij niet bekend.
Dit komt regelmatig voor in de volksmuziekscene van Frankrijk. Je kruipt met een aantal mensen bij elkaar (op de camping of ergens in het dorp). Iemand (of meerderen) begint te spelen. Als de melodie dan voor de 10e of 20e keer voorbij komt dan heeft iedereen hem wel opgepikt en ga je gezamenlijk nog een poosje vrolijk verder.
Als je dan later aan een Fransman vraagt hoe het deuntje heette krijg je vaak alleen maar te horen wat voor een dans het was. Regelmatig wordt er ook bij gedanst door omstandesr en/of campingbewoners.
Tientallen deunen heb ik zo verzameld de afgelopen jaren (Geert v.d. Elsacker deed het ook zo), uitgewerkt en met mijn draailiermaatje Ernst gebruikt tijdens optredens.