De trekharmonika staat bij leken vaak bekend als een soort ‘clownsinstrument’. Daar zijn de meeste harmonicaspelers niet blij mee. Toch vinden diverse beoefenaars van de diatonische kunst, dat ook de spelers ook bij zichzelf te rade dienen te gaan.
Sommigen vinden alleen het woord ‘trekzak’ het probleem al uitlokken, omdat dit een naar hun gevoel weinig serieuze benaming is. Enkelen gaan nog verder: zij willen af van het keurmerk ‘gezelligheidsinstrument’.
Lees hier twee willekeurige tekstfragmenten over dit thema. Toevallig spelen ze zich allebei in Ierland af.
... Als je wilt dat de trekharmonica serieus genomen wordt dan zou je dat soort opmerkingen (gezellig instrument) moeten vermijden. Dat geeft naar mijn mening een zekere ‘waarde’ aan het instrument. Het woord ‘gezellig’ op zich werkt voor mij vaak al een beetje tenenkrommend.
Muziek maken op een trekharmonica is gewoon hard werken en werkt daardoor ook ontspannend. Daarnaast is het samenspelen met andere instrumenten ook erg bevredigend. Wanneer ik (zoals gisteravond) in een pub een set polka’s zit te spelen en er springen ineens een paar mensen onder luid gejoel op en beginnen te dansen, dan krijg ik daar een enorme kick van.
Voor mij is trekharmonicaspelen intens, zweten, pijn in je klauwen, ontspannend, bij tijden frustrerend, verslavend, bevredigend, ontroerend.......vul maar aan.
Door het een ‘gezellig’ instrument te noemen doe je het naar mijn mening te kort en dan zeg ik het nog aardig...
Dolf Patijn in de mailgroep Trekharmonica
Eigenlijk is het allemaal begonnen in een gezellig, Iers café. Daar speelde, zoals vaak gebruikelijk is in Ierland, een bandje. Mèt een harmonica. Wat het nou was dat me zo greep, daar in dat café?
Tja, het was domweg ..... gezellig. Een ander woord is er niet voor. Het geluid van een harmonica is gewoon heel bijzonder. Het heeft warmte en vrolijkheid. Als je er een hoort, kijk je automatisch even op.
Sietske Smit, uitgeefster van bladmuziek voor trekharmonica