Zelden speel ik samen met andere instrumenten en na mijn ervaring met mijn ex-collega Matthijs Pronker – die alweer 13 jaar in de Toscane woont - kan ik alleen maar zeggen: wat is dat eigenlijk vreselijk jammer.
Het was ook de sfeer die daaraan een bijdrage heeft geleverd. Vooral de laatse zwoele avond langs de stadsmuur van het authentieke Volterra, waar we met de lokale bevolking uitgebreid aan de avonddis zitten. Het was mistig en de langstrekken neveldampen zorgen voor een heel bijzonder sfeertje.
Muziek maken mag bij een dergelijk treffen niet ontbreken en Italiaanse en Russische (!!) area’s klinken dan ook spoedig door de Toscaanse nacht. Matthijs Pronker heeft ondanks zijn drukke Italiaanse bestaan het vioolspelen niet verleerd. Vrijwel direct kan hij een tweede stem spelen bij de nummers die ik ten gehore breng.
Uiteraard mag de ‘Valser del Mandriano’ hierbij niet ontbreken. Matthijs pakt het hem direct op. Alleen bij de allerlaatse maten gaan we even uit de pas. Het zal van tijdelijke aard zijn: het nummer wordt wat langdradiger afgerond, dan je op het eerste gehoor zou verwachten.
Als je bovenstaand geluidsfragment beluistert is een duet niet de eerste indruk: het lijkt wel of er ook een klarinet meeblaast. Niets van dat al, de combinatie harmonica-viool lijkt dus verder te gaan dan alleen de optelsom van die twee.