Hoewel de Castagnari nog steeds als ‘de Rolls Royce’ onder de harmonica’s geldt, wordt het merk de Serenellini steeds populairder. ‘Profs’ als Mark Söhngen, Geert Oude Weernink, Frans Tromp en Arie van Lienen worden er al een tijd mee gezien. Maar tijdens het workshopweekend met Arie van Lienen van 19 tot 21 juni in de Fries/Drents/Groningse prairie bij de negorij Allardsoog bleek pas goed hoe populair dit instrument is.
De cursisten hadden vrijwel allemaal een Serenellini, op slechts een handvol Castagnari’s en een enkele Parigi na.
De populariteit is deels te verklaren uit de concurrerende prijs. Verder is het service-niveau van importeur Berend Kok rustig hoog te noemen. Hij liet door Serenellini de cassotto-sound ontwikkelen, iets dat tot dusver alleen bekend was bij de accordeon. Arie van Lienen heeft zijn Serenellini ook zo laten instellen, wat een minder ‘scherp’ geluid geeft.
Maar ongetwijfeld zal er ook nog iets anders een rol hebben gespeeld. Namelijk de locatie van de workshop. Midden in deze woestenij van het noordelijke drieproviniciëenpunt bevindt zich namelijk een nederzetting met de naam ‘De Wilp’. En laat daar toevallig net Berend Kok zijn negotie bedrijven.
En inderdaad, bij workshops in de meer zuidelijke contreien, zoals bij Trek er es Uut in Nijmegen, ziet men toch in meerderheid Castagnari’s: ook weer logisch, want die verkoopt Henk Kuik in het rustorieke vooroord Malden (opmerkelijk overigens, dat veel trekzakdealers zich in de kleinere oorden ophouden: Kok in De Wilp, Kuik in Malden, Ton Sileon in Terborg, om er maar een paar te noemen).
De workshop verliep overigens heel relaxed: we werkten aan een morrisdans en een wals: beiden eigen composities van Arie van Lienen, wiens muziek eigenlijk altijd uit eigen composities bestaat, maar wel vaak geënt op traditionele muziek. Het waren drie- en vierstemmige stukken. De laatste Dans mogen wij met (blad-)muziek en al publiceren. Met dank aan Arie van Lienen voor het toesturen van de pdf-jes daarvoor.
Voor Arie van Lienen was het ook even wennen. In plaats van een romantisch gelegen Frans chateau, moest hij nu zien te aarden in de toch wel wat spartaanse omgeving van een Nivon-huis, maar gelukkig gaat het om de inhoud. Het blijft altijd een uitdaging om een paar partituren er binnen twee dagen vloeiend uit te krijgen met mensen, die zelden of nooit eerder hebben samengespeeld. Dat geldt niet alleen voor de groep, maar ook voor de docent. Maar uiteindelijk konden we allemaal terugkijken op een geslaagd weekend, waarbij we ook veel hebben geleerd over balgbeheersing, basvoering en timbre.
Ook weten wij nu waarom je mannen zelden in een rijper vrouwelijk gezelschap een Castagnari-Tommy ziet bespelen. Maar dat is een heel ander verhaal ...