Het went nooit. Een trekharmonica, die accordeon wordt genoemd. Maar je kunt het de vertalers niet kwalijk nemen: het ding wordt in het Engels nu eenmaal echt ‘accordion’ genoemd. Maar een hoofdrol in de licht surrealistische roadmovie Los Viajes del Viento van Ciro Guerra is toch echt weggelegd voor een tweerijer; zo op het oog een met een apart motief beplakte Hohner Goudbrand.
Ook een hoofdrol spelen de ruige landschappen in deze film met ‘duivels goede muziek’ uit Colombia.
Nadat hij zijn vrouw begraven heeft maakt de oude muzikant zich op voor een laatste reis. Met ezel en trekzak begint hij aan een lange, barre tocht naar het uiterste noorden van het land. Daar woont zijn oude mentor. Volgens de overlevering ontfutselde die de accordeon ooit aan de Duivel zelf: de verklaring waarom de harmoncia van hoorns is voorzien.
De muziekmaker heeft gezworen nooit weer één noot te spelen op het helse instrument. Maar dan duikt de tiener Fermin op, als ongewenste reisgenoot. Als het aan hem ligt, verbreekt Ignacio zijn belofte. De jongeling lijkt zijn zin te krijgen als Ignacio op een fiesta uitgedaagd wordt tot een opzwepend harmonica-duel.
De film is al vertoond in het land tijdens de preview van de 39ste Internationale Filmfestival van Rotterdam. Tijdens het festival zelf wordt hij uiteraard ook gedraaid:
Om de noorderlingen een odyssee op het slecht functionerende spoornet te besparen, kan de film ook in Groningen worden bekeken:
Uit één van de recensies:
‘Een ieder die op het betoverde instrument speelt, is gedoemd tot het leven van rondreizend muzikant; hij moet spelen, gokken en vrijen tot hij sterft’.
... en blijkbaar ook daarna, als je deze cartoon mag geloven.
Nou, daar kunnen we het mee doen... Maar zitten we hier echt mee?