Vorig jaar moest Doorslaande Tongen vervallen wegens te weinig animo. Dit jaar ging het gelukkig door. Maar toch vielen drie groepen af. Een heel verschil met de tijd toen ik mij voor het eerst voor de weekend aanmeldde in 1997. Er waren toen drie keer zoveel deelnemers als de 33 van nu. Het weekend sprak me toen zeer aan vanwege de combinatie leren spelen, nieuwe mensen leren kennen en het samen muziek maken en lachen. Want gelachen wordt er altijd in dit weekend. Want de trekharmonica is ook een gezelligheidsinstrument.
Doorslaande Tongen (toen nog ‘Diatonisch Weekend’ geheten) was in 1997 voor mij hét opstapje naar de diatonische duikplank naar het wisseltonige diepe: vele evenementen heb ik sindsdien bezocht.
In die tijd kwam destijds nog voor dat er twee beginnersgroepen nodig waren: dit jaar viel deze groep helemaal uit. Dat is beslist onverdiend voor de organisatie: Irina Sarolea en Wijtze Pieter Kikstra hadden een fraai programma gekozen met uiteenlopende docenten.
Ze organiseerden dit weekend voor het laatst. Mieke Smits en ondergetekende gaan de uitdaging in 2016 aan om meer bezoekers naar dit weekend te trekken. Want het is een gezellig weekend met een een interessant instrument, dat recht heeft op een nieuwe aanwas van spelers.
Maar het draait zeker niet alleen om de trekharmonica: ook mensen met andere instrumenten kunnen aansluiten bij een of meerdere groepen.