Zowel op het podium als in de zaal was is het weer een succesvolle ontmoeting geweest met vele bekenden. Zo’n avond met trekharmonicaspelers is altijd een succesvolle thuiswedstrijd. Maar Jacqueline Edeling stal toch de show.
Deze Rijswijkse heeft conservatorium en specialiseerde zich verder. Landelijk geniet zij bekendheid als bandeoniste in Trio Tangata. Zij is bij Carel Kraaienhof in de leer geweest en kan op verzoek het befaamde Adiós Nonino laten horen.
Maar daar blijft het niet bij: zij bespeelt vrijwel alle balginstrumenten. Daarvan toonde ze uitgebreid een staaltje: de tweerijer, de eenrijer, de drierijer, de bandoneon en de concertina passeerden de revue; instrumenten die ze tot het uiterste beheerst.
Achter haar had ze een bescheiden greep uit dit instrumentarium uitgestald.
Op mijn verzoek had ze ook haar steier meegetroond. Op deze Zupan uit Oostenrijk speelde ze haar slotnummer. Hoewel het instrument in twee- en drierijerkringen vaak niet zo goed valt (vanwege het forse volume en het doorgaans forse ‘koekoek-’ c.q. ‘hoempa’-repertorie), wist ze toch met subtiele spel de zaal te imponeren. Ook mensen die het steier-repertoire doorgaans minder op prijs stellen, waren onder de indruk.
Nee. Het is wel duidelijk. Jacqueline Edeling mag blijven!
Ook Arie van Lienen kun je rustig onder de profi’s indelen. Zowel zijn eigen fraaie en soms gedurfde composities als bekende nummers speelt hij met een ingetogen beheersing. Zijn muziek is echte luistermuziek en zijn uitleg maakt het nog interessanter. Als hij ‘muizenvreugd’ speelt, hoor je de diertjes als het ware tippelen.
Weer multi-instrumentaal zijn Toon van Mierlo en zijn partner Pascale Rubens. Ook zij zijn geen onbekenden: zo hebben zij meermaals een workshop verzorgd bij Trek er es Uut. Als duo Naragonia grijpen zij behalve naar de trekharmonica naar een scala van andere instrumenten. Deze avond pakte Toon van Mierlo onder meer de saxofoon en diverse doedelzakken.
Het duo werd daarbij echter overstemd door muziek vanuit de belendende barruimte; wat wel wat zegt over het volume aldaar.
Hier kenmerkte zich de toch wel wat ingetogen en bescheide Vlaamse mentaliteit. Een Nederlandse muzikant zou meteen uit protest zijn instrumenten hebben neergelegd. Het was dat ik niet bij de tussendeur stond zoals voor de pauze, anders had ik hier persoonlijk ingegrepen.
Desalniettemin kunnen we terugkijken op een prachtige avond vol verschillende stijlen! ‘Medemblik’ blijft een absolute aanrader waar muzikanten in een intieme sfeer zichzelf bloot kunnen geven.