Met de dood van AK eindigt voor mij een wisseltonig tijdperk, want zo kun je de periode wel noemen dat Ad Kwakernaat zijn stempel drukte vanaf mijn begin op de trekzak in 1997 tot die trieste maandag 15 januari.
Ad Kwakernaat werd geboren in Dordrecht en woonde zolang als ik hem kende in Noord-Brabant. Door een radio-uitzending van de BRT in 1980 kwam hij in aanraking met de trekzak en kreeg in Dworp (later Gooik) zijn eerste lessen van Wilfrid Moonen van ’t Kliekske. Daarna kreeg hij les van zo'n beetje alle groten der aarde: Frans Tromp, Mark Söhngen, Geert Oude Weernink, Ricardo Tesi, Tony Hall, John Kirkpatrick, Jean Blanchard, Antonio Rivas, Wilem Schot, Karel van der Leeuw, enz.
Daarnaast vervaardigde en verkocht hij boeken met CD’s zoals de Rijke Armoede, Squeezeboek, Vlaamse muziekskes en –danskes, Ierse liedjes, Meerstemmig en Dubbeltonig, Kleuterliedjes en -dansjes met cijfernotatie voor harmonica’s en produceerde hij ook de boeken van Mark Söhngen, Karin Geelen, Frans Tromp, John van der Pluijm, Ben Huisman, Mieke Smits en Noud Martinali. Als het maar met trekzakken te maken had. Hij wist dit economisch heel efficiënt te doen, waarbij zijn werkervaring bij een landelijke bank goed van pas kwam.
Ad is ook 7 jaar hoofdredacteur van het Diatonisch Nieuwsblad geweest, gaf thuis les aan een tiental leerlingen en aan de Trekzakacademie van Wouter Kuyper in Nieuwegein.
Het is dan ook niet echt toevallig dat Ad Kwakernaat de eerste bekwame trekharmonicaspeler was met wie ik kennismaakte. Dat was in het najaar van 1997. Na de aanschaf van een goudbrandje en het net ontdekte internet, kwam ik er achter dat ik een beginnersworkshop kon volgen tijdens het Diatonisch Weekend in de Glind bij Barneveld.
De workshop gaf Ad, die meteen mijn vijfde knop binnenrij draaide en het instrument zo geschikt maakte voor de vele bundels en bladmuziek waaruit ik kon gaan putten.
Het was een van de vele workshops die ik bij hem volgde. Behalve veel geleerd hebben we ook veel gelachen zoals bij een workshop in de Glind op 2003, waarbij we met het geluid van slechts de balgen een song van Corrie van Gorp hebben begeleid. Die opname is helaas verloren gegaan. Wel heb ik nog een fragment uit ‘Blue Moon’. Helaas was de opnamekwaliteit in die tijd nogal primitief.
Videomateriaal van Ad is zeldzaam: hij wilde niet gefilmd worden als hij speelde. Toch waren er enkele groepspresentaties en solosessies van een wat betere kwaliteit als bovenstaande.
Een van zijn vruchtbaarste workshop was voor mij die tijdens Trek er es Uut 2011. Twee nummers – het Griekse ‘Asta ta Malakia Sou’ en ‘Dio Vi Salvi Regina’ speel ik nog regelmatig.
Groot verdriet voor hem was het overlijden van zijn partner en echtgenoot Will in 2019. Daar kon hij zich maar niet overheen zetten. Dat wilde hij proberen door naar Spanje te emigreren.
Daarvan is het niet gekomen, want er werd kanker bij hem geconstateerd. Die bleek niet te overwinnen.
Uiteindelijk had Ad had geen andere keuze dan zich op te laten nemen in een hospice, maar hij bleef actief, want hij had tijdens zijn leven heel wat bladmuziek verzameld, die nog niet aan het daglicht was toevertrouwd: in december verschenen er nog twee bundels: ‘Een heleboel mazurka’s’ en ‘Oekraïense en Russische volksliedjes en -melodieën’.
Ad zal op De Harmonicahoek blijven voortleven: het uitgeven van zijn bundels is inmiddels in goede handen. Via de website zul je die dan ook kunnen blijven bestellen.