In Vlaanderen tref je veel meer folkactiviteiten aan dan in Nederland. Alle reden om eens een blik over de grens te werpen. Dankzij een posting van een bekende kreeg ik de gelegenheid om die wens te verzilveren. Een mooie gelegenheid om mijn Trek-er-es-Uut gemis enigszins te compenseren.
Het is dat er een deelnemer in de groep ‘Trekharmonica’ op Facebook er een bericht aan wijdde, maar anders zou ik nooit van Zilleghem Folk hebben gehoord. Omdat ik door de kosten, het gedoe met de reis en de vele werkopdrachten besloten had om maar eens niet naar Arsèguel te gaan, was dit lange weekend dichter bij huis een prima alternatief.
Zilleghem is de lokale naam voor het dorp Zedelgem. Het kleinere dorp Loppem grenst eraan. Het folkvestival speelt in deze gemeemschap een grote rol: vrijwel alle mensen van de organisatie die ik heb gevraagd waar ze vandaan komen, vertellen me dat ze uit Loppem of de directe omgeving kwamen.
Het publiek is heel gemêleerd: gezinnen, jongeren en ouderen en wat me ook opviel: zwaar bebaarde types die helemaal met de traditionele muziek lijken te zijn opgegroeid.
Toch heb ik er ook mensen aangetroffen die met het fenomeen tweerijer niet zo bekend zijn. Zo stapt er een dame op mij af die vraagt: Is dat ding van u een Callewaert
.
Callewaert was een bouwer van lepelbassers...
Het festival biedt veel gelegenheid tot eten en drinken; er zijn stands met eten (van soep tot ijs tot patat en hamburgers) en drinken (veel soorten bier en wijn).
Hoogtepunt voor mij is het optreden van 100 Voltas: een gezelschap met een zingende Verónica Codesal en diatonerende Didier Laloy. Beiden hebben deel uitgemaakt van Urban Trad. Deze formatie heeft in 2003 bijna het Eurovisie Songfestival 2003 gewonnen met ‘Sanomi’.
Dit nummer kan ik spelen op de trekzak en ik kan het dan ook niet nalaten om het aan het gezelschap te laten horen.
Hier reageert zangeres Verónica Codesal zo enthousiast op dat ze spontaan meezingt. Alleen dit moment al maakt mijn weekend totaal geslaagd!
Dank aan Stef (organisator Ste) en het hele team vrijwilligers voor dit gulle festival.
Een van de beste van België, met een heerlijke warme sfeer.
De zondagochtend brengt me nog een extra verrassing. Iets wat ik bij Nederlandse folkevenementen niet gewend ben. Die ochtend zal de bekende Waalse trekharmonicaspeelster Sophie Cavez optreden in de kerk, samen met Baltazar Montanaro op viool. Dat blijkt echter een volledige katholieke mis te zijn, waarbij voor het duo slechts een beperkte rol is weggelegd.
Dat is het eerst sinds mijn laatste keer in de DDR (!!!) in 1979 dat ik een reguliere dienst bijwoon.
Nog nazuigend op een hostie voeg ik me bij de processie, die onder leiding van de Fanfares ‘Kunst na Arbeid’ en ‘Kunst en Vermaak‘ de kerk omtrekt.
Hoog(st)epunt in dit gezelschap is een gigantische reus, die in het inwendige op verborgen wieltjes kan worden aangeduwd door een onzichtbaar persoon, die er aan de achterkant in kan kruipen.
Overigens een typisch fenomeen dat je in heel België kunt tegenkomen. Sterker nog: ook in Catalonië hebben ze een dergelijke cultuur.
De naam van de Reus is Pier Pette. Zijn beeltenis is gebaseerd op kolenhandelaar Pieter Farasyn (1905-1986), die ook een maalderij beheerde in Loppem. Hij was de stem van het dorp om te spotten met de lokale politiek of plaatselijke lachwekkende omstandigheden.
Hoewel het festival nog tot laat in de avond doorgaat, bereid ik me alweer voor op mijn vertrek naar Den Haag. Er is nog veel werk aan de winkel. Nog even weet ik nog flink wat paniek te schoppen, omdat mijn tablet is verdwenen. Die is nergens meer te vinden, terwijl het toch een afgesloten terrein is.
’s Avonds zullen ze na sluitingstijd het hele terrein nog doorspitten wordt me bij de entreebalie verzekerd.
Of dat nog is gebeurd, weet ik niet. Ze hebben in elk geval niet mijn tablet gevonden.
Die duikt namelijk een dag later op. Bij mij thuis. Als ik mijn pyjama en mijn andere reservekleding uit mijn rugzak aan het graaien ben. Daar had ik hem bij haastig bij het ontruimen van mijn dwergpopuptentje in gemikt.
Ook een dingetje, dat tentje. Een heel compact enkeldeks popupje dat je blijkbaar ooit cadeau kon krijgen bij een abonnement op de National Geografic, gezien de opdruk. Maar nu bij de Action voor € 19,–
Het is het weekend droog gebleven, maar mijn tent is van binnen en buiten toch kletsnat geworden: van de dauw...