Dit jaar was ik helaas niet zelf niet bij de Trobada amb els acordionistes del Pirineu, maar de trouwe chromaatspelende Schot Gary Blair wel. Hij was er juist weer vorig jaar niet, omdat hij tot zijn verdriet niet was uitgenodigd.
En zoals gebruikelijk heeft deze Schot weer veel video’s geschoten. Niet alleen in het schilderieke Arsèguel, maar ook bij optredens in de omgeving heeft hij gefilmd en gefotografeerd.
Net als ik verheugt hij zich over de aanwezigheid van de trouwe muzikantes die elk jaar van de partij zijn. Cati Plana is geen onbekende bij de mensen die Trek er es Uut nog bewust hebben meegemaakt. Liv Hallum had daaraan in 2020 ook deel zullen nemen, maar dat ging niet door een vervelende microbe.
Beiden verschijnen altijd op de foto’s die Gary plaatst als hij bij de Trobada is, maar dat kon vorig jaar dus niet. Dus deed ik het maar voor hem. Daar was hij zeer erkentelijk voor, want hij miste de Trobada toch wel erg, ondanks dat hij wel een leuk alternatief had gevonden voor die periode.
Dit jaar was hij er weer en zo te zien was hij weer helemaal in zijn element, zoals uit de foto’s en video’s blijkt. Als ik weer die atmosfeer ervaar door zijn opnamen, dan vind ik het jammer dat ik er niet was. Vele bekenden ben ik mis gelopen. Het is volgend jaar twijfelen tussen een evenement in Vlaanderen – wat ook erg leuk is en beter bereikbaar, of mijn tentje weer opzetten op de weide achter de kerk van Arsèguel.
Niet alleen Gary, Liv en Cati, maar ook Eduard Casals, Ivan Caro, die me aan de mooie pasdoble heeft geholpen, Carles Belda, waaraan ik een fraaie jota heb te danken, Èrika Weigand, de mensen van Grup üs Drü uit Zwitserland, Antonia Rivas uit Colombia, die elk jaar ook weer van de partij is, gangmaker Joaquin Díaz uit Colombia, organisator Artur Blasco en vele anderen.
Zo ben ik er toch weer een beetje bij geweest.