Lelijk

Mijn schoonmoeder liet ik onlangs enthousiast het filmpje zien, dat ik heb gemaakt tijdens onze vakantie ‘bij de boer’ in het Zwarte Woud. Daar speel ik ‘Muß I denn’ op de Hohner Club IIIb van de vader van de gastvrouw voor de stal van onze logeerboerderij.
Dat vond ik een best aardig filmpje geworden: de techniek staat toch maar voor niets! Met een klein digitaal fototoestel kun je tegenwoordig een bijna volwaardig video-fragment opnemen en je zet het ook nog in een wip op Internet!

• Gefilmd in het Zwarte Woud: een lach van 1/24ste seconde.

---

De gastvrouw was er heel blij mee, omdat het instrument ook een herinnering is aan haar lang geleden overleden vader en niemand anders er op speelt.
Maar mijn schoonmoeder - die doorgaans enthousiast is over mijn spel - toonde zich geshockeerd: Eduard, dat ziet er echt niet uit! Waarom lach jij nooit als je speelt en ontspan je je niet. Moet je die mondhoeken nou zien!

Zelf heb ik me er nooit zo druk om gemaakt, maar het is een feit. Ben ik als Hagenaar toch al nurks van aard, tijdens het spelen schieten de mondhoeken maximaal naar beneden (een reflex dat waarschijnlijk haar oorsprong vindt in mijn moeilijke jeugd). Qua gezichtsuitdrukking tijdens het spelen lijkt er inderdaad meer op, alsof ik een hond een verlossend spuitje moet toedienen, i.p.v. van dat ik daar voor mijn plezier speel.

Maar niet alleen van mijn schoonmoeder, ook uit Duitsland kwamen protesten, waar een correspondentievriendin in gezelschap van (schoon-)familie naar het fragment keek. Je muziek ook gehoord en gezien, maar daar was mijn gezelschap wat minder blij mee, was haar reactie.

Een understatement, vrees ik.

Ach. Ik ben er nooit vanuit gegaan, dat ik met harmonicamuziek een vrouwenhart sneller zou doen kloppen (of het moet wel van de schrik zijn).
Daarom heb ik mijn voor mijn huwelijk eerst toegelegd op romantische guitaarmuziek en zwoele zang ter verleiding van de vrouwelijke kunne en pas na mijn stabiel gebleken huwelijk ben ik met de trekzak in zee gegaan, wat een heel verstandige keuze is gebleken.

Maar toch knaagt het een beetje. Ik ben nog steeds op zoek naar een vaste baan en vrees dat mijn kansen zijn verkeken als een filmpje als dit tevoorschijn wordt gegoogeld, zeker als ik een vrouwelijke personeelsfunctionaris tegenover mij vind.
Of valt dat misschien toch nog wel mee?
De eerste met verlossende bemoedigende woorden, krijgt een persoonlijke aubade van mij van vijf minuten. Latere pogingen krijgen als troostprijs een aubade van tien minuten!

• Op de trekzak voor de varkensstal