Feesten en Recepties

december is de maand van de personeelsfeesten en recepties. Daar ben ik een regelmatig gevraagde gast, maar de gevoelens bij een opdracht zijn gemengd. Soms vraag ik me echt af, waarom ik ben uitgenodigd, of zou het soms alleen maar zijn voor het contrast? Het contrast van de buikige vijftiger tegenover de slanke snelle, jonge, dynamische twintigers en dertigers? Het afsteken tegen it-ers en managers op weg naar hun carrière, of het antiek aandoende instrument tegenover de versterkte band?

Vooral het laatste is een probleem; vooral als je wordt geacht tegelijkertijd te spelen in dezelfde ruimte. Opmerkelijk is de plek waar ik drie avonden achtereen ben gecontracteerd: in de Grote Kerk van Den Haag, die tegenwoordig wordt verhuurd als partycentrum, waarbij letterlijk op de graven wordt gedanst.

Drie avonden lang ben er ik er en ik moet me tevreden stellen met een plekje voor de ingang, omdat de strijd binnen tegen versterkte oensj-oensj-muziek een ongelijke is. In het voorportaal is het nog wel overdekt, maar toch koud en tochtig, waarbij ik me overigens meer zorgen maak over mijn Castagnari als over mezelf, want als je met koude tongen naar binnen gaat waar het warmer is (en vaak ook vochtig) heb je kans dat er condens op komt en roest kan optreden.
Maar zelfs buiten valt het niet mee om tegen het versterkte binnengeluid van de bands op te spelen.

Mijn hoop op beter is op de nieuwjaarsreceptie van de gemeentelijke Haagse griffie gevestigd, alwaar ik ook ben uitgenodigd. Tegenwoordig schrijf ik wekelijks voor het Haags Nieuwsblad en via de griffiedames op de perstribune is van het een het ander gekomen.

Op deze receptie komen vooral raadsleden en ik had gehoopt wat meer over mijn instrument te kunnen toelichten. Ik heb zelfs overwogen om ál mijn harmonica’s mee te torsen (de éénrijer, de Vlaamse lepelbasser, de Hohner Corso, de Parigi en de Castagnari Tommy, en met een kleine gedrukte toelichting een soort mini-museum in te richten).
Uiteindelijk heb ik het gehouden op mijn Parigi (GC) en Tommy (CF), en dan ook echt met het doel erop te spelen.

Het is maar goed dat ik het bij deze keuze heb gelaten. Ik ben weliswaar niet geslagen of weggestuurd, maar van de vroede dualisten heeft niemand mij aangeschoten of wat gevraagd, terwijl het toch op zijn minst opmerkelijk is dat iemand die doorgaans alleen vervelende vragen stelt, plotseling met een balg in plaats van een notitieblok voor zijn buik rondloopt.

Als ik uiteindelijk zelf maar handenuitstekend en wensend de ronde doe, krijg ik toch nog wel enkele vriendelijke reacties en bij het vertrek zelfs een bescheiden ‘dankjewel’.

Maar Den Haag en trekzak. Het blijft een gespannen relatie.