Squeezebox hero

Ik ben begonnen met lesgeven, toen zich een dame zich bij me meldde via de e-mail: ze had bij de Cash-Converters een drierijer aangeschaft en wilde van iemand les. Of ik dat misschien zou kunnen.

Haar naam was Duits. Ik had meteen een struise, gevulde dame voor ogen van dik over de vijftig.
Een misvatting. Het bleek een vlot en slank jong meisje. Afkomstig uit Beieren. Woonde nu in Scheveningen. Kunstenares. Reisde de hele wereld over.
Huisgenote M. vreesde prompt het ergste. Dat deze nieuwe aanwinst met mij met de noorderzon zou vertrekken. Dat deed ze inderdaad. Na reeds twee lessen. Zonder mij, welteverstaan.

De tweede die zich kwam melden bleek een jonge docente met een Boheemse 2-rijer, die ze op goed geluk was gaan bespelen. Heel talentvol. Toch bleef het ook hier bij één les.
Maar de komst van deze twee jonge powergirls direct in het begin van mijn start als bijbeunende docent vervulde mijn huisgenote M. met dusdanig wantrouwen, dat zij direct na elke sessie vanuit haar werk opbelde, om te checken of ik hem niet gesmeerd was, geheel verblind door de combinatie, jong, aantrekkelijk en diatonisch.

55-Plussers

Die zorgen hoeft ze zich nu niet meer te maken, want hier bleek sprake van een grillig toeval: al mijn verdere leerlingen van de afgelopen jaren blijken voornamelijk heren en een enkele dame die de 50 ruimschoots zijn gepasseerd. Overigens meestal zonder enige instrumentale ervaring.
Tijdens het onvolprezen ‘ultimate event’ Trek er es Uut’ heb ik even gecheckt bij andere docenten, of zij misschien jongere cursisten onder hun leden hadden, maar dat bleek geenszins het geval.
Ook jonge trekzakdocenten hebben vrijwel alleen oudere cursisten, die voor het eerst een instrument vasthouden. Ik geef ze met plezier les, deze dames en heren vol levenservaring, maar hoe komen we zo af van het vooroordeel dat de trekzak alleen tot het domein van de ‘grijze brigade’ behoort?

Stoottroep

Er is niets nieuws onder de zon, als ik even terugkijk wat ik in 1997 voor ‘conculega’ Diatonisch Nieuwsblad schreef:
“Komt het door de eisen die de maatschappij tegenwoordig aan de jongeren stelt (tempobeurs, employability, flexibilisering etc.)? Is volksmuziek soms ‘not done’ bij jongeren, die elkaar snel op afwijkende smaken bekritiseren? Het blijf gissen. Een lichtpuntje was echter een overtochtje van een jaar terug met de boot van Enkhuizen naar Stavoren. Daar speelde een meisje van 16 jaar vloeiend op tweerijer van een voor mij toen nog onbekend Italiaans merk.”
Dat citaat heeft niets aan actualiteit ingeboet. Ook het optimisme niet, want er is wel degelijk een stoottroep aanwezig van jong talent. Er is zelfs een – goeddeels diatonisch – gezelschap jongeren dat zich ‘folkguerilla’ noemt. Inmiddels zijn wij dan ook een subsite jongtalent.harmonicahoek.nl aan het aanleggen – van Jet Zoon, die in 2006 schitterde op het VARA-nieuwjaarsconcert tot Dwayne Verheyden, die met vooral TexMex de diatonische sterren van de hemel speelt.

Niet ‘cool’

Probleem blijft echter, dat de meeste jongeren de trekzak niet cool blijven vinden. Mijn zoon, die het instrument best aardig beheerst en altijd met plezier naar ‘Trek er es Uut’ gaat, houdt voor zijn vrienden geheim, dat het een gebeuren is, waarbij de trekharmonica de hoofdrol speelt.
Wel speelt hij verwoed Guitar Hero op zijn Wii. Menige puber is door dit spel daadwerkelijk op gitaarles gegaan. Zou ‘Squeezebox Hero’ misschien een tip zijn om de jongeren te winnen voor dit toch zo gezellige en pure instrument? “Hoezo, kun je op een trekzak dan metal spelen?”, antwoordde mijn zoon, toen ik hem dit voorlegde.

We komen erop terug!