Burengerucht

Als de beste trekharmonicadocent van Den Haag en verre omstreken (dat kan ik makkelijk zeggen, want ik ben de enige in de wijde omgeving) zou je denken, dat ik veel leerlingen heb. Dat klopt maar deels: ik heb er weliswaar veel, maar zelden tegelijk.

Enkele leerlingen blijven trouw komen en stappen dan over naar groepsworkshops onder deskundige begeleiding. Dat is zeker niet verkeerd: mezelf noem ik nog altijd nog slechts ‘een niet al te prille beginner’. Dus is het buitengewoon zinnig dat mijn leerlingen het ook nog eens van een gevorderde horen.

Maar soms gaat het echt mis. In het begin al. Een vrouw meldt boos en gekwetst dat ze niet meer komt, omdat ze - binnengelaten door mijn zoon - te horen krijgt dat ik door omstandigheden nog onderweg naar huis ben. Een oudere heer tobt met persoonlijke problemen, die diatonisch blijkbaar niet vallen te lijmen. Een jonge dame fladdert weg met onbekende bestemming. Een echtscheiding overvalt een leerling zodanig, dat hij ‘voorlopig' aftaait (toch niet omdat je nu harmonica..?, vraag ik hem geschokt. Hij weet het niet).

Maar nu is er iets anders aan de hand.
Enigszins bedremmeld komt ze binnen, mijn net nieuwe leerling, een grijzende dame van diep in de vijftig: zeg maar de gemiddelde leerling. Met haar gedempte stem zegt ze dat ze niet meer verder kan lessen: de buren hebben geklaagd. Het volume van de gehuurde Hohner Erica, die ik van haar terug krijg, is voor de buren waarschijnlijk een tè fel contrast met haar ingetogen persoonlijkheid.

Tja. Niet iedereen houdt van de trekharmonica. Als ik op straat speel, probeer ik dan ook te vermijden dat er mensen in de buurt zijn, die gedwongen zijn op vol volume mee te luisteren. Dus blijf ik op gepaste afstand van bijvoorbeeld terrassen.
Maar ook buren kunnen nu eenmaal niet zo maar weg. Toch hoor ik zelden harmonicaspelers over hun klagende omgeving. Ik ken slecht één diatonisch gezin uit Den Haag dat noodgedwongen de speelkamer voor duizenden euro's geluiddicht heeft gemaakt.

Zelf heb ik nooit problemen met omwonenden gehad. Natuurlijk moet je niet laat op de avond plotseling je instrument pakken om eindeloos op een polka te gaan stuntelen. Maar in alle drie de woningen, waar ik diatonisch nadrukkelijk aanwezig was, heb ik nimmer één klacht mogen ontvangen. De eerste benedenbuurvrouw kreeg er nostalgische vakantieassociaties bij, de tweede vond het een prettig idee te horen dat de benedenbuurman weer thuis was en het kleine meisje op haar kinderkamer nu boven mij schijnt er gelukzalig bij in slaap te vallen.

Maar dat kan ook anders zijn. Ik vraag me af hoe ik me zelf zou voelen (en dan heb ik het niet eens over de rest van mijn gezin), als op allerlei onverwachte moment een buurman of buurvrouw uit het niets begint ineens begint te jiggen, zoals ik dat zelf regelmatig doe.

Eigenlijk heb ik tot dusver eigenlijk heel veel geluk met mijn buren gehad, denk ik.
Wat zijn de ervaringen van anderen?
Daar ben ik nou nieuwsgierig naar!