Straatmuzikant

Het is eind 1997. Ik twijfel wat ik in een herfstweekend zal gaan doen: of naar een schoolreünie, of naar het ‘Diatonisch Weekend’ van de Stichting Volksmuziek Nederland - een tot dan voor mij nog onbekende organisatie. Maar mogelijk is het weekend voor mij als beginnend harmonicaspeler interessant. Ik besluit me op de toekomst te richten en niet op het verleden.

Het wordt een ommekeer. De muziek en sfeer rond de trekzak spreken me zodanig aan, dat ik voor mijn nieuwe ervaringen graag diplomatie wil gaan bedrijven: door een website en door de straat op te gaan.
 

• Muziek in winkelcentrum Kijkduin was nog een zeldzaamheid, toen deze foto in 1999 werd genomen.

---

Op ‘mijn eerste’: een wat typische eenrijer van Hohner met vier bassen, heb ik mij al in de openbare ruimte gewaagd (zie foto: in het winkelcentrum van Kijkduin).
Met de tweerijer gebeurt dit nog vaker, alhoewel ’t repertoire nog mager is.

Toch krijg ik prettige reacties. Kleine kinderen, die nauwelijks nog kunnen staan, dansen spontaan mee. Soms, als ik op een terras mijn verdiensten te gelde zit te maken middels een glas whisky, zoals het een straatmuzikant betaamt, word ik nog benaderd. Zo zegt een oude dame dat ze zo ontroerd is door mijn muziek, dat ze me alsnog wat geld wil toestoppen. Het streelt mijn gevoel van eigenwaarde, dat door een vervelende wijze van vertrek op mijn laatste werkplek een flink deuk heeft opgelopen.

De laatste tijd speel ik echter nauwelijks nog op straat. Een enkele keer in Kijkduin, als het onverwacht mooi weer is op een doordeweekse dag. Dan loop ik overigens nog de kans door een trio oostblokkers te worden ingesloten, die wapperend met een vaag stuk papier duidelijk menen te maken, dat zij meer rechten hebben om daar te spelen. Of simpelweg met een gebaar laten blijken dat je geacht wordt op te krassen. Dan is voor mij de lol er meteen van af.

Sinds de straatmuziek is overgenomen door forse kerels uit het oosten is muziek maken op straat niet meer leuk. Zelfs als ze er niet zijn - zelden - merk ik dat mijn muziek niet meer wordt gewaardeerd, omdat men juist blij is even niet met de klanken van doorslaande tongen te worden opgescheept.

En dat kan ik wel begrijpen: waren de eerste oostblokkers gevorderde conservatoriumstudenten met een klassieke gitaar of een lieftallige dames met zeer extravagante harpjes, tegenwoordig bepalen Roemen met afgetrapte Weltmeisters het straatmuziekbeeld met een vaak gebrekkig gespeeld maar voortdurend herhaald ‘Flots de Danube’. Mensen raken geïrriteerd, waarbij de accordeon in de media en op Twitter plots ‘trekzak’ of ‘trekharmonica’ wordt genoemd. Blijkbaar klinkt deze foutieve benaming beter als scheldwoord.