Spelen en Speechen

Regelmatig speel ik op uitnodiging. Meestal is dat tijdens een maaltijd of een personeelsavond, en ook heb ik in het begin wel eens gespeeld tijdens de rondvaarten van de Ooievaart door de Haagse grachten.
Dit niet tot onverdeeld genoegen van de gidsen, die graag ook aan het woord wilden komen. Bovendien had ik nog wel eens de neiging om ze aan te vullen.

Meestal speel ik op de achtergrond als een soort muzikaal behang. Dat vind ik doorgaans geen probleem: fouten gaan onopgemerkt voorbij, omdat niemand gericht luistert.

Nadeel is dat ik zo de context niet kan overdragen van de muziek die ik speel. En daar wil ik graag meer over vertellen. Over het Corsicaanse volkslied Dio Vi Salvi Regina, dat ik dankzij Ad Kwakernaat heb geleerd te spelen. Of het weemoedige Griekse Asta ta Mallakia Sou. Of over de droeve gebeurtenissen in Mansjoerije, waarop het Russische ‘Op de Heuvels van Mantsjoerije’ is gebaseerd.
Over elke deun valt wel een verhaal te vertellen en dat maakt een nummer ook interessanter om aan te horen.
 

• Twee ‘Twietsters’ verbazen zich over het voor hun onbekende instrument.

---

Daarom heb ik onlangs maar zelf het heft in handen genomen en me tot drie vlotte meiden in de Haagse Binnenstad gewend, die een ruimte verhuren. Het optreden zou met weinig bezoekers verliesgevend worden, maar dat heb ik op de koop toe genomen (variant op een uitspraak van Woody Allen: “Ik treed vanavond op voor 100 euro.” “Wat weinig” “Ja, maar meer kan ik niet missen.”).

Ik maakte een fraaie affiche, slingerde persberichten naar de media en kwam ook nog even op de lokale radio.

Een paar uur tevoren speelde ik mijn draaiboek door en kwam tot de conclusie, dat twee uur vullen met een trekzak en een praatje ondanks een pauze misschien wel een erg lange zit voor het publiek zou zijn. Dus misschien moest ik toch nog meer nummers schrappen, dan ik al had moeten doen.

Uiteindelijk zijn alleen de mensen gekomen die ik heb uitgenodigd plus de uitbaatsters van de ruimte. Aan één kant jammer, want ik wilde juist een ander publiek trekken, want bijna niemand in Den Haag kent de trekharmonica.
Toch werd het een gezellige en succesvolle avond, die beslist voor herhaling vatbaar is, mede dankzij de kletscauserietjes tussen de muziek door.

Want het is net als met foto’s: op zich kunnen ze al mooi zijn, maar met een goed bijschrift krijgt die foto meerwaarde en kun je hem beter plaatsen. Schuw dus het praatje niet als je voor een publiek optreedt!