Aanrommelen

Het is een van de vele netwerkbijeenkomsten die ik bezoek. De deelnemers zijn zzp-ers, die werk bij elkaar zoeken, soms met een bescheiden succes.

We doen de elevator-pitch: doen alsof je de directeur van het bedrijf waar je gaat solliciteren tegenkomt in de lift en jezelf wilt presenteren? Ik schiet af dat ik websites maak, tekst schrijf, trekzak speel en er les in geef.
Een dame die zich als zanglerares presenteert, stapt kortdaat op mij af na het rondje pitchen. Heeft u eigenlijk wel een conservatoriumopleiding?, bijt ze me toe. Overrompeld ontken ik. En dan toch lesgeven en optreden. Fraai is dat!!!
Ik denk dat ze me gaat aangeven bij de politie. Dat toch liever niet.

Voorzichtig leg ik haar uit, dat er voor de harmonica geen conservatoriumopleiding bestaat, maar dat er toch goede beroepsharmonicaspelers zijn die de lessen geven. Dat is door de grote vraag echter niet genoeg. Vandaar dat veel amateurs ook deel uitmaken van het diatonische lerarenkorps. En dat de lessen kunnen worden aangevuld met workshops van professionals. Zo zijn er vele goede en enthousiaste spelers bij gekomen, riposteer ik.
Nou, ik dacht eerlijk gezegd dat de tijd van het maar een beetje aanrommelen voorbij was, nurkt ze. Tja, duizenden harmonicaspelers rommelen anders heel graag aan, hoor. En met plezier!, verzucht ik, de zinloosheid van mijn verdediging beseffend.
Bij het woord ‘plezier’ trek ze een gezicht als een oorworm. Mijn laatste woord kan de zangdame – ongetwijfeld wèl met een conservatoriumbriefje in haar binnenzak – duidelijk niet bekoren.

Begrafenis

Zelf ben ik ook op weg geraakt door lessen van een doordesemde amateuriste, gecombineerd met workshops. Een wereld ging voor me open. Dat geldt ook voor de reacties als ik ergens optreedt. Ook op begrafenissen. Ja, echt, ook ter uitvaart blijkt de wisseltonige balg op zijn plek. En waar kom je nog een gelegenheid tegen, waar het verder muisstil is al je speelt, je niet wordt onderbroken door rinkelende mobieltjes, geroezemoes of een voortdurend in- en uitlopen?

Er is een keur passende stukken te spelen, zoals Asta ta Malakia Sou, de Nordehuse Vals, Kirkpolska, Homing Wals. Whispering Hope, Amazing Grace en Nearer my God to Thee zijn bekender. It Aldershûs wordt veel in Friesland op uitvaarten gespeeld. Ervaringen van mede-muzikanten zijn gelijk aan die van mij: spontane reacties, en verbazing dat je op zo’n ‘simpel’ instrument zo passend kunt spelen.

Dus: mocht je ooit op een begrafenis zijn uitgenodigd, waar de muziek nog niet rond is, schroom dan niet om je bijdrage te leveren. Want dit ‘aanrommelen’ kan een wezenlijke bijdrage leveren aan het verwerken van het verdriet om het verlies van een dierbare. Om mensen met muziek te ontroeren heb je geen conservatoriumopleiding nodig.