Voor trekharmonicaliefhebbers die tegen warmte kunnen, van rustieke compacte dorpjes en monumentale stadjes houden en ook geïnteresseerd zijn in balgmuziek uit andere delen van de wereld is de Trobada amb els acordionistes del Pirineu een uitgelezen gelegenheid.
‘Trobada amb els acordionistes del Pirineu’ betekent ‘Ontmoeting met de Acordionistes van de Pyrineeën’. Dat is eigenlijk een naam die verwijst naar de beginperiode van dit treffen dat tot stand kwam na het overlijden van dictator Franco. Men wilde toen de traditionele muziek van de lokale bevolking weer doen herleven en inmiddels is een volgende generatie daar stevig mee aan de slag gegaan.
Maar inmiddels heeft de organisatie de afgelopen jaren over de grenzen gekeken. Op de vrijdag, de zaterdag en de maandag zijn er drie grote concerten waarin muzikanten uit alle windstreken zijn aan te treffen: van Siberië tot en met Quebec, met één grote gemene deler: ze bespelen allen balginstrumenten en meestal is dat balginstrument de trekharmonica.
Inmiddels heb ik dit evenement al vier keer bezocht. Het centrale plein in het centrum van Seu d’Urgell geeft mij daardoor het gevoel van ‘thuiskomen’, met haar ijstentjes, bar, terrassjes, de oude mannekes bij de fontein en de vele bankjes waar je kunt oefenen op je trekzak zonder dat het iemand stoort.
27 juli - 2 augustus 2018
Het was lastig kiezen en inkorten, maar rond de twee uur aan materiaal heb ik - hopelijk op acceptabele wijze weten in te korten tot ruim 40 minuten. Gefilmd hebben Gary Blair (klavieraccordeon-wonder uit Schotland) en ik in Seu d’Urgell, Arsèguel en Puigcerdà.
De reis erheen is op verschillende manieren mogelijk. Zelf ben ik automobiel gehandicapt, dus moet ik het met hulp van derden of het ov doen. Daarin ben ik ook deze keer geslaagd, hoewel ik vele routes heb moeten afleggen.
Soms voel ik me hier wat onzeker. Ik ben hier in mijn eentje en dat is vaak toch al een beetje verdacht. Bovendien kom ik hier niet meer op uitnodiging, zoals de eerst keer, toen ik bij Cati Plana op zolder sliep.
Maar bovenal is mijn schamele kennis van het Catalaans een handicap: niet iedereen beheerst hier het Engels en dat geeft soms wat pijnlijke situaties. Zo herkent Artur Blasco (hij was een van degenen die met succes de traditionele Catalaanse muziek, die nog slechts door ouderen werd gespeeld, weer op de jongere generatie over te dragen) mij inmiddels wel. Maar na een ‘que tal’ (hoe gaat het?) en een ‘molt be’ van mijn kant vallen we stil, omdat hij geen Engels kent en ik geen Catalaans of Spaans. Sommigen die enthousiast reageren op mijn Facebook-postings zie ik ook, maar na een knuffel staan we allebei met onze mond vol tanden.
Warm is het elk jaar eigenlijk al, maar dit keer klaagden zelfs de Catalanen over de hitte (soms tot wel 37ºC). Toch was er in de live-muziek weinig van te merken, alhoewel ik zelf het gevoel had dat mijn kleffe zweetvingers bijkans aan de knoppen van mijn Parigi bleven plakken.
Dan is het niet verwonderlijk dat het ’s nachts - als de temperatuur tot een iets meer aanvaardbaar niveau is gezakt - pas goed los gaat.
11 augustus 2018
Een mooi nummer om in te studeren. Vooral het regelmatige tremoleren met twee vingers op één toets kan heel leerzaam zijn.
Donderdagavond 2 augustus vond het laatste optreden van de Trobada plaats. Op het sfeervolle plein voor de oeroude kathedraal van Seu d’Urgell.